wyczerpana
Dołączył: 08 Wrz 2013
Posty: 60
Przeczytał: 0 tematów
Skąd: pomorskie
|
|
Za zmianą ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych stał jakiś konkretny poseł, który tą ustawę prowadził. Oto fragment rozmowy z prof. Ireną Lipowicz Rzecznikiem Praw Obywatelskich z dzisiejszych „Sygnałów dnia” (PR 1):
„K.G.: Pani profesor, kilka listów, kilka maili nadeszło do naszego programu, maili związanych ze świadczeniami pielęgnacyjnymi. Oto np. taki mail: „Dlaczego marszałek Sejmu Ewa Kopacz nie udziela odpowiedzi Trybunałowi Konstytucyjnemu w sprawie wniosku rzecznika praw obywatelskich?”. Tu jest numer sprawy i tak dalej. Chodzi o owe świadczenia, bezterminowe świadczenia pielęgnacyjne, których zasady przyznawania zostały zmienione.
I.L.: Dlaczego wystąpiliśmy do Trybunału Konstytucyjnego – proszę państwa, za niewielką kwotę, za niewiele ponad 600 zł tworzy się warunki, w których osoba dorosła niepełnosprawna może pozostać w rodzinie, bo to jest np. ta kwota, która sprawia, że rodzice jednak decydują się tą osobą zajmować intensywnie. Odebranie tej kwoty w sytuacji, kiedy 2 lata temu zapewniliśmy te osoby, że mogą w ten sposób sobie zorganizować życie, z jednej strony naraża społeczeństwo na koszty, bo często zdesperowane rodziny oddadzą te osoby do domów opieki, a tam utrzymanie kosztuje 3 tysiące miesięcznie. Po drugie następuje zerwanie, a właściwie po pierwsze zerwanie więzi rodzinnych. Zaskakujemy osoby, które dwa lata temu zrezygnowały z pracy, straciły więc prawo do zasiłku i nie mają już możliwości np. w wielu lat 55 jako matka czy ojciec osoby niepełnosprawnej znaleźć tak szybko pracę, muszą więc mieć przynajmniej zasiłek dla bezrobotnych, muszą mieć przynajmniej sytuację, w której będą mieli ubezpieczenie zdrowotne. Państwo ma prawo inaczej uregulować daną sytuację. Tutaj był zarzut, że nie było w ogóle kryterium dochodowego. Być może. Być może trzeba to było ograniczyć, ale na przyszłość, ale nie wobec osób, które już podjęły decyzje życiowe. Cieszę się, że, jak słyszę od pana redaktora, jest jakaś zmiana tonu, bo jeszcze nie dostałam oficjalnie.
K.G.: No jest jakaś reakcja, bo dzisiejszy dziennik Trybuna informuje o tym, że wczoraj w Warszawie protestowali właśnie wykluczeni opiekunowie dorosłych osób niepełnosprawnych mieli spotkanie z panią marszałek i ta obiecała, że dostaną jednorazową zapomogę w wysokości 1200 zł, zaś od stycznia przyszłego roku przyznawanie zasiłków nie będzie uzależnione od progu dochodowego, którego górny pułap wynosi obecnie 623 zł na osobę. No i tu się pojawia pytanie o prawo do dobrej legislacji. Po co zmieniać… znaczy zmieniać coś, co zostało zmienione zupełnie, jak się okazuje, niepotrzebnie dosłownie chwilę temu?
I.L.: To jest rzecz, którą sygnalizowałam podczas mojego wystąpienia w Sejmie. Uważam, że naszym prawom zagraża słaba praca w parlamencie. Państwo jako media możecie też wiele zrobić, nagradzając swoją uwagą tych parlamentarzystów, którzy skupiają się na porządnej robocie, a nie na tych, którzy prowokują największe skandale albo potrafią na siebie ściągnąć bardzo ostrymi wystąpieniami uwagę opinii publicznej. Kiedyś ta proporcja, jak sądzę, była trochę lepsza. W tej chwili niestety fachowcy, którzy zajmują się poziomem legislacji w Sejmie, mówią, że niezależnie od partii politycznej ten poziom tej dobrej roboty, pracy legislacyjnej spada. Mamy taką paradoksalną sytuację w kraju, że nie odpowiada się za bezprawie legislacyjne. Jeżeli lekarz popełni błąd, ciągle ta odpowiedzialność jest niedoskonała, ale jednak można o coś walczyć. Jeżeli urzędnik popełni błąd, w tej chwili przepisy Sejm dla nich bardzo zaostrzył. A jaka jest konsekwencja w tym przypadku? Był konkretny autor poprawki i byłabym bardzo zadowolona, gdyby wreszcie poprawki do projektów ustaw miały nazwiska. Gdybyśmy tu wiedzieli…. Bo początkowo intencje były szlachetne. Gdybyśmy tu wiedzieli, kto zepsuł konkretną ustawę, kto naraził na łzy, poczucie beznadziejności i opuszczenia tysiące ludzi, w taki jeszcze sposób, że nie dokonał tych celów właściwych, czyli nie ograniczył np. tych zasiłków dla najbogatszych, tylko pozbawił tych zasiłków najbiedniejszych. To jest błąd w sztuce. Wobec tego kwestia odpowiedzialności również wewnętrznej, również wewnątrz klubów parlamentarnych, należałoby postawić takie pytanie: jaka jest odpowiedzialność wewnętrzna, jeżeli się okaże, że jakiś poseł, który prowadził ustawę… Mówię to nie jako ktoś, kto nie zna tych mechanizmów, mówię to jako osoba, która to zna to od wewnątrz. Gdybyśmy mieli dobry system odpowiedzialności posłów, którzy zepsuli nam prawo, a nie zostało to naprawione przez parlament, wówczas to stałoby się miarą sukcesu parlamentarnego.”
|
|
